Ενσυναισθηση: η βαθια επικοινωνια με τον αλλον μεσω της συναισθηματικης ταυτισης ή κατανοησης…

Για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε να συζητάμε για το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την επικοινωνία μας με τα παιδιά, τους φίλους, τους συνεργάτες, τους συντρόφους, τα αδέρφια, τους γονείς μας, είναι βασικό να μιλήσουμε για το τι σημαίνει ενσυναίσθηση, πόσο σημαντική είναι στην επικοινωνία μας με το παιδί, και γιατί διαφέρει από την συμπάθεια.
Η ενσυναίσθηση οδηγεί στην σύνδεση και η συμπάθεια στην αποσύνδεση.
Η Τερίσα Γουαισμάν, ερευνήτρια στον κλάδο της περίθαλψης, ερεύνησε εκτενώς επαγγέλματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους (ποιοτικά), τα οποία σχετίζονται με την ενσυναίσθηση και ανακάλυψε τέσσερα χαρακτηριστικά της ενσυναίσθησης.
1. Perspective taking- η ικανότητα να δει κανείς από την οπτική γωνία του άλλου- μπαίνω στη θέση του κυριολεκτικά.
2. Η ικανότητα του να αναγνωρίζουμε την οπτική γωνία του άλλου ως τη δική του αλήθεια. Μπορεί να είναι λάθος- κατ εμάς- αλλά είναι η γνώμη του.
3. Η ικανότητα να αποφεύγουμε να κρίνουμε αυτή την οπτική γωνία- κάτι που είναι ιδιαίτερα δύσκολο αν απολαμβάνει κανείς την κριτική όσο οι περισσότεροι από εμάς,
4. Η ικανότητα να αναγνωρίζουμε το συναίσθημα που μπορεί να βιώνει κάποιος μια συγκεκριμένη στιγμή και να επικοινωνούμε με αυτόν.

Η ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα του να νοιώθεις/αισθάνεσαι μαζί με τους ανθρώπους.
Πάντα φαντάζομαι την ενσυναίσθηση σαν έναν ιερό χώρο,
Σαν να βρίσκεται κάποιος σε μία βαθιά τρύπα, και φωνάζει από τον πάτο.. «Εγκλωβίστηκα, Είναι σκοτάδι, Είμαι καταβεβλημένος»… και τότε κοιτάω προς το μέρος του, τον πλησιάζω και λέω
«Εϊ… ξέρω πως είναι εδώ κάτω και δεν είσαι μόνος»

Η συμπάθεια στο μυαλό μου μεταφράζεται κάπως έτσι..
«Ωχ, είναι άσχημα έ;;; Μην κλαις, θα περάσει, θέλεις ένα σάντουιτς;»

Η ενσυναίσθηση είναι επιλογή, είναι ευάλωτη επιλογή, γιατί προκειμένου να συνδεθώ με εσένα, πρέπει να συνδεθώ με το κομμάτι αυτό του εαυτού μου που γνωρίζει αυτό το συναίσθημα, κάτι που τις περισσότερες φορές είναι επώδυνο και επιλέγουμε να το αποφεύγουμε.

Πότε η ανταπόκριση ενσυναίσθησης δε θα έπρεπε να ξεκινάει με την φράση «τουλάχιστον», παρ όλα αυτά τις περισσότερες φορές αν όχι όλες αυτή τη φράση χρησιμοποιούμε όταν προσπαθούμε να παρηγορήσουμε κάποιον.
Και αυτό γιατί κάποιος μοιράζεται κάτι μαζί μας που του είναι ιδιαίτερα και εξαιρετικά οδυνηρό, και εμείς προσπαθούμε να του χρυσώσουμε το χάπι, προσπαθούμε να το κάνουμε να φανεί αισιόδοξο:
«- Είχα μία αποβολή,
-τουλάχιστον ξέρεις πως μπορείς να μείνεις έγκυος.
– Νομίζω πως ο γάμος μου καταρρέι,
– Τουλάχιστον είσαι παντρεμένη,
– Ο Γιάννης δεν είναι καλός μαθητής και δημιουργεί φασαρίες στο σχολείο..
– Τουλάχιστον η κόρη σου είναι άριστη μαθήτρια.»

Αυτό που κάνουμε σε πολύ δύσκολες καταστάσεις είναι πως προσπαθούμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Κάτι που κάνει τον άλλο να νιώθει πως υποτιμούμε το μέγεθος του πόνου ή της δυσκολίας που βιώνει, τον μπερδεύουμε και τον κάνουμε να νιώθει πως δεν θα έπρεπε να νιώθει έτσι με αποτέλεσμα να τον ωθούμε να αποσυνδεθεί από τα συναισθήματα και τα ένστικτά του.
Φυσικά κλείνουμε τις διόδους επικοινωνίας με τον άλλον και μειώνουμε τα επίπεδα εμπιστοσύνης μαζί του.
Με μία φράση παρουσιαζόμαστε ως συναισθηματικά μη διαθέσιμοι και συμβατοί.

Αν μοιραστώ μαζί σου κάτι πολύ δύσκολο και οδυνηρό προτιμώ να μου πείς…

«Ουυφ, δεν ξέρω τι να πω αυτή τη στιγμή, απλά χαίρομαι που μου το είπες και το μοιράστηκες μαζί μου.»
Γιατί η αλήθεια είναι ότι το να νιώσουμε μια κάποια ανταπόκριση δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα.
Αυτό που κάνει τα πράγματα να φαίνονται καλύτερα είναι απλά να νιώσουμε πως κάποιος είναι δίπλα μας, πως εκείνη τη στιγμή έχουμε συνδεθεί συναισθηματικά με κάποιον. Η συναισθηματική σύνδεση είναι εκείνη που απομακρύνει το αίσθημα μοναξιάς και απελπισίας.

(Recommended Bibliography:
Brene Brown, 2010)

Διαβάστε περισσότερα »

Επιλέξτε τον σωστό ερωτικό σύντροφο, από τον Ματθαίο Γιωσαφάτ

Πόσοι δεν έχουμε πει την περίφημη φράση «μα γιατί τραβάω όλους τους προβληματικούς;». Μάθετε λοιπόν τις βαθύτερες αιτίες των ερωτικών σας επιλογών.

Συνήθως οι λόγοι που επικαλούμαστε για να εξηγήσουμε γιατί ερωτευτήκαμε ή και παντρευτήκαμε τον άνθρωπο που είναι δίπλα μας είναι προφανείς και κατανοητοί από το κοινωνικό πλαίσιο: ο χαρακτήρας, η μόρφωση, η εξωτερική εμφάνιση, η σεξουαλική επαφή, λόγοι οικονομικοί ή και κοινωνικοί.

Οι βαθύτεροι όμως λόγοι είναι καλά κρυμμένοι μέσα μας «Η επιλογή συντρόφου την οποία εμείς οι ψυχαναλυτές ονομάζουμε ανακλητική είναι η ωριμότερη, αυτή που οδηγεί στο μικρό ποσοστό του 10 με 20% που είναι οι ευτυχισμένοι γάμοι», εξηγεί ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής κ. Ματθαίος Γιωσαφάτ, ειδικός σε θέματα γάμου και οικογενειακής θεραπείας.

«Τι σημαίνει αυτό; Όταν έχουμε μια καλή μαμά και περάσουμε καλά, μαθαίνουμε να συγχωρούμε και τα ελαττώματά της, όπως ένας ώριμος άνθρωπος. Αποδεχόμαστε λοιπόν και τα ελαττώματα του συντρόφου μας και φτιάχνουμε μια καλή σχέση. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε περάσει ομαλά και το οιδιπόδειο, δεν έχουμε μεγάλο άγχος αποχωρισμού, προδοσίας.

Αποδεχόμαστε, π.χ., ότι η μαμά έκανε κι άλλο παιδί. Ή ξέρω ως παιδί ότι μ’ αγαπάει, αλλά ανακάλυψα ότι αγαπά και τον μπαμπά, αλλά κι εγώ αγαπάω τον μπαμπά, άρα όλοι αγαπιόμαστε! Οπότε θα κάνω κι εγώ το ίδιο όταν μεγαλώσω με το σύντροφό μου». Οι λόγοι λοιπόν της επιλογής του ερωτικού συντρόφου βασίζονται στη σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα, τη δική τους σχέση και τη σχέση μας μαζί τους.

Αναζητώντας τη ρίζα του προβλήματος
«Οι περισσότεροι μεγαλώνουμε με μαμάδες που δεν είναι επαρκείς, με μαμάδες που δεν έχουν μάθει να προσφέρουν αγάπη, να καταλαβαίνουν τις ανάγκες του μωρού», μας λέει ο κ. Γιωσαφάτ. «Και το μωρό επικοινωνεί με μη λεκτική συμπεριφορά για να ζητήσει αυτά που του λείπουν, κλαίει, αρρωσταίνει, γρατσουνάει, κλοτσάει κ.λπ.

Στα ζευγάρια είναι πολύ έντονη αυτή η μεταβίβαση της πρώτης σχέσης, των πρώτων μη λεκτικών φόβων και συναισθημάτων. Γι’ αυτό και τα ζευγάρια μαλώνουν, ιδιαίτερα αν ο πρώτος χρόνος δεν ήταν καλός, αν ήταν στερημένος από ζεστασιά, χάδια, αγκαλιές. Ξέρετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να χαϊδέψουν τρυφερά ο ένας τον άλλο;». Η επιλογή λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις κουβαλά πάρα πολλά πράγματα που δεν έχουν λυθεί μέσα μας.

99988iiiooooo

Στόχος η επιθυμητή μητέρα
«Τα προβλήματα της πρώτης μας σχέσης με τη μητέρα δημιουργούν και τους προβληματικούς έρωτες», υπογραμμίζει ο κ. Γιωσαφάτ. «Περιμένεις τότε όχι μόνο να βρεις μια κανονική γυναίκα, έναν κανονικό άντρα, αλλά ένα σύντροφο που θα την αντικαταστήσει σε καλύτερη έκδοση, θέλεις την επιθυμητή μητέρα. Αυτό δημιουργεί τον έρωτα, τον πιο παθιασμένο. Όχι όμως τον πραγματικό έρωτα.

Γιατί σε αυτή την περίπτωση ψάχνουμε ένα ιδανικό που θα μας αγαπήσει, θα μας εκτιμήσει γι αυτό που είμαστε, όπως έπρεπε να το κάνει η μαμά. Κι όσο πιο πολύ περιμένει κανείς την επιθυμητή μητέρα, τόσο πιο πολύ την εξιδανικεύει. Είναι μια ναρκισσιστική ανάγκη. Όταν ακούσετε: Μια μόνο γυναίκα με έχει καταλάβει, εσύ, οι άλλες ήταν όλες… να καταλάβετε ότι πρέπει να απομακρυνθείτε γρήγορα απ αυτόν τον άνθρωπο! Σας βάζει στοιχεία που πιθανώς δεν έχετε!».

Διαλέγουμε αυτόν που μας μοιάζει
Έχετε σκεφτεί γιατί παραπονιόμαστε ότι τραβάμε μόνο προβληματικές περιπτώσεις στην ερωτική μας ζωή; Μήπως δεν φταίνε μόνο οι άλλοι; «Γιατί δεν τράβηξες κανέναν άλλο; θα ρωτούσα εγώ», λέει ο κ. Γιωσαφάτ. «Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με κάποιον ωριμότερο ψυχικά από εμάς. Δεν θα συντονιστούμε. Και δεν έχει να κάνει ούτε με την ευφυϊα ούτε με την ικανότητά μας σε άλλους τομείς όπως το εργασιακό. Εκεί μπορεί να διαπρέπουμε. Άλλο όμως είναι η συναισθηματική ωριμότητα».

Ο πραγματικός έρωτας!
«Ο έρωτας κρατάει το πολύ ένα χρόνο», τονίζει ο κ. Γιωσαφάτ. «Ο ανακλητικός έρωτας, ο πρώτος για τον οποίο μιλήσαμε, που δεν είναι τόσο έντονος αρχικά, ωριμάζει σιγά σιγά. Αρχίζει ο ένας να ερωτεύεται τον άλλο με το χρόνο που του αφιερώνει και τον γνωρίζει. Αυτόν λέω εγώ πραγματικό έρωτα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο άλλος είναι κάτι εξαιρετικό για μένα, γιατί με έπεισε και τον έπεισα γι αυτό».

Τα στάδια της ψυχικής ανάπτυξης
«Για να έχεις μια καλή σχέση πρέπει να περάσεις τις ανάγκες του πρώτου έτους, τη μεγάλη εξάρτηση. Δεν πήρα πολλά από τη μάνα μου στον πρώτο χρόνο; Τότε ψάχνω μια γυναίκα – μαμά. Δεν δίνω και τόση σημασία στο σεξουαλικό. Κι αυτή η σχέση δεν πάει καλά γιατί διαλέγεις παρόμοιο τύπο συντρόφου. Στην αρχή φαίνεται ότι ο ένας θα φροντίσει τον άλλο και μετά και οι δυο περιμένουν τον άλλο να τους φροντίσει», εξηγεί ο κ. Γιωσαφάτ.

«Στο δεύτερο έτος, το πρωκτικό στάδιο, το παιδί μαθαίνει με τη μάνα την αυτονομία, είναι η περίοδος της εναντίωσης. Αν δεν πάει καλά, αργότερα στη σχέση ο ένας θα προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλο! Το τρίτο στάδιο είναι το φαλλικό, όπου το σεξ πηγαίνει στα γεννητικά όργανα. Αν πάει κάτι στραβά, διαλέγεις μια γυναίκα που σου αρέσει σεξουαλικά, αλλά αυτό εξαντλείται γρήγορα. Κι από εκεί και πέρα έχεις άλλες ανάγκες που δεν σου τις καλύπτει. Ο τέταρτος χρόνος που πάλι δεν πάει καλά είναι ο οιδιποδειακός, στάδιο που στην ανάπτυξη αντιστοιχεί γύρω στα 5 χρόνια του παιδιού. Εκεί υπάρχει πρόβλημα γιατί δεν θέλεις πολύ ερωτικά το σύντροφό σου. Αν καταφέρεις και πάρεις κάποιον που σου θυμίζει τη μαμά (ή τον μπαμπά), έχεις προβλήματα σεξουαλικά: στύσης, πρόωρης εκσπερμάτισης κ.λπ.».

fervoree44

Ζήτημα ισορροπίας
«Μια καλή σχέση προϋποθέτει ότι έχουμε περάσει σχετικά ομαλά αυτά τα στάδια: θέλεις να έχεις ένα μίνιμουμ εξάρτησης, να έχεις αυτονομία, αλλά δεν σου αρέσει να πατάς τον άλλο στο λαιμό. Θέλεις να κάνεις σεξ και να σου αρέσει, δεν ικανοποιείσαι όμως μόνο με αυτό. Τότε η σχέση εξελίσσεται σε αγάπη, σε έρωτα και μπορεί να κρατήσει. Δεν περιμένεις τόσο πολλά από τον άλλο, ενώνεις δυο ζωές, οι οποίες όμως δεν γίνονται ποτέ μια», τονίζει ο κ. Γιωσαφάτ.

Και τώρα τι κάνουμε;
«Μπορεί να ακούγονται λίγο απαισιόδοξα όλα αυτά, αλλά είναι η πραγματικότητα», παρατηρεί ο κ. Γιωσαφάτ. «Το πρώτο πράγμα που λέω είναι να βρεις μια καλή μαμά, με την ψυχοθεραπεία, ατομικά ή σε ομάδες, που βοηθούν πάρα πολύ τους ανθρώπους. Λέω επίσης κι έχω παρεξηγηθεί γι αυτό να μπορούν οι γυναίκες να είναι κοντά στο παιδί τους τον πρώτο χρόνο της ζωής του.

Προτείνω συχνά και κάτι που ακόμα μοιάζει ουτοπικό: να γίνονται μαθήματα ζωής από το δημοτικό στα σχολεία, υπό μορφή ομάδας με εκπαιδευμένους δασκάλους. Το άλλο βήμα είναι ο διάλογος, που είναι δύσκολο βέβαια. Πάντα είχαν οι άνθρωποι προβλήματα και πάντα έβρισκαν τρόπους να τα αντιμετωπίσουν. Πρέπει να είμαστε και λιγάκι αισιόδοξοι». ΄

Άλλο έρωτας, άλλο αγάπη
«Δυο άνθρωποι είναι καθρέφτης ο ένας για τον άλλο. Οι ερωτευμένοι κοιτάζονται και θαυμάζονται αυτό δεν είναι αγάπη! Είναι ένα πολύ ευχάριστο αίσθημα, που οδηγεί σχεδόν πάντα σε φασαρίες. Γιατί την επόμενη μέρα που θα τον/τη δείτε θα έχετε ήδη μια μικρή απογοήτευση. Στην πρώτη επαφή δεν ξέρουμε τίποτα για τον άλλο, όσο προχωρά η επαφή όμως αρχίζει η απο-εξιδανίκευση». Εκεί εμφανίζεται η εσωτερική παλινδρόμηση, που δηλώνει την τάση του ανθρώπου να υπαναχωρήσει φοβισμένος και να κλείσει τις πόρτες επικοινωνίας για τη νέα σχέση.

Διαβάστε περισσότερα »

Γιατι οι Ελληνιδες δεν γεννουν φυσιολογικα;

Τι εμποδίζει τις Ελληνίδες να χαρούν τον φυσιολογικό τοκετό;

Μια μεγάλη έρευνα που διήρκεσε τρεις μήνες, για τον φυσιολογικό τοκετό και τις καισαρικές τομές παρουσίασαν ο «Πρωταγωνιστές» την Τρίτη 4 Φεβρουαρίου.

Αφορμή στάθηκε η αυστηρή σύσταση πέρυσι την Άνοιξη της Επιτροπής Εξάλειψης των Διακρίσεων κατά των Γυναικών του ΟΗΕ που βλέποντας ότι η Ελλάδα είναι πλέον η πρώτη χώρα παγκοσμίως σε καισαρικές τομές, μας συνέστησε να μειώσουμε τον αριθμό των καισαρικών επιβάλλοντας ελέγχους για να διαπιστώσουμε αν οι καισαρικές επιβάλλονται όντως από ιατρικούς λόγους. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ ένα επιτρεπτό ποσοστό καισαρικών είναι 15%, όταν στην Ελλάδα στα ιδιωτικά κέντρα έχουμε 65% καισαρικών και 40% καισαρικών στα δημόσια νοσοκομεία.

Γιατί λοιπόν η Ελλάδα έχει αυτό το μαύρο ρεκόρ;

Στον Σταύρο Θεοδωράκη μίλησαν 7 γυναίκες – από 25 έως 85 ετών – ένας γιατρός δημόσιου νοσοκομείου και μια μαία.

Μαρίνα Λιούτα – Κατερίνη

Το πρώτο της παιδί γεννήθηκε με καισαρική, το δεύτερο με φυσιολογικό τοκετό.

«Στο νοσοκομείο της Κατερίνης με έδιωξαν γιατί επέμενα να κάνω φυσιολογική γέννα. Μου είπαν ότι μετά την καισαρική δεν μπορείς να γεννήσεις φυσιολογικά. Τελικά βρήκα μια γιατρό στη Θεσσαλονίκη που δέχτηκε να πάμε φυσιολογικά, εφόσον όλα πήγαιναν καλά. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία».

Σταυρούλα Δαλιάνη – Παγκράτι

Δύο γέννες στο σπίτι με την βοήθεια μαιών.

«Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη ο γιατρός με πίεζε να κάνω καισαρική για να μην γεννήσω μέσα στα Χριστούγεννα. Όταν αρνήθηκα μου αποκάλυψε ότι είχε κανονίσει να φύγει εκδρομή στις 24 Δεκεμβρίου και δεν ήθελε να γεννήσω στα χέρια ενός άλλου γιατρού. Έτσι αποφάσισα να απευθυνθώ σε κάποιες μαίες που σε βοηθούν να γεννήσεις στο σπίτι».

Ματούλα Κάματζη – Χαλκίδα

Δύο καισαρικές η πρώτη πρόωρη χωρίς να έχει πεισθεί ότι όντως συνέτρεχαν σημαντικοί ιατρικοί λόγοι.

Η Ματούλα μετά την εξομολόγηση της στους “Πρωταγωνιστές” πήγε στο χωριό της στο Παρθένι Αλιβερίου, όπου ζει η γιαγιά της Μαρίας η οποία και αφηγείται στην κάμερα πως γεννούσαν οι γυναίκες στα δικά της χρόνια.

«Ούτε μαμή είχαμε εδώ στο χωριό. Εγώ είχα την αδερφή μου και την μάνα μου, άλλες είχαν τους δικούς τους συγγενείς, που ξεγεννάγαμε στο σπίτι μας. Στο πάτωμα γονατιστές κρατώντας μια καρέκλα»,λέει χαρακτηριστικά η γιαγιά Μαρία.

Ακόμη, η εκπομπή παρακολούθησε τις τελευταίες ημέρες της εγκυμοσύνης της Ελένης Γάκου στο σπίτι της στο Ίλιον, την εισαγωγή της στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα και την γέννα της στην Α’ Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας ψάχνουμε το φυσικό, όταν πρέπει να φέρεις μια νέα ζωή στον κόσμο, δεν θέλεις το πιο φυσιολογικό πράγμα; Να τα καταφέρει να βγει μόνο του;», λέει η 28χρονη Ελένη.

Στον Σταύρο Θεοδωράκη μιλούν ο γιατρός της Μιχάλης Σύνδος, επιμελητής Α’ της Κλινικής και η μαία της Αναστασία Τσολάκη, διευθύντρια της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, PROTAGON.GR

Διαβάστε περισσότερα »

Γυναικες παρτε τα (παλια σας) οπλα.. Protagon.gr

Υπάρχει μια χώρα, στην άκρη της Ευρώπης – κάποιοι θα σου πουν στην αρχή της – που πολλά στράβωσαν τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν θα πούμε τώρα ποιος έφταιξε πιο πολύ αυτά τα έχουμε συζητήσει ξανά και ξανά.

Όμως, χάσαμε. Το χρήμα έγινε Θεός. Όλα μπήκαν στις βιτρίνες και τα μαιευτήρια τα κάναμε σουίτες. Βγάλαμε τον πόνο και την αναμονή από τη γέννα και προσθέσαμε νυστέρια, φάρμακα και γάλα σε σκόνη. Μια γέννα έφτασε να στοιχίζει στην Ελλάδα όσο οι μισθοί ενός έτους. Ζούμε στη χώρα με τις περισσότερες καισαρικές στον κόσμο και τις περισσότερες ιδιωτικές θερμοκοιτίδες – αυτά τα δύο συνδέονται γιατί τα παιδιά των καισαρικών καταλήγουν σχεδόν πάντα «για λίγες μέρες στην εντατική».

Ο ένας θυσίασε τις αρχές του, ο άλλος τον όρκο του και οι γυναίκες πείστηκαν ότι είναι φυσιολογικό να σημειώνεις στην ατζέντα σου 5 με 7 καισαρική. Να σου καθορίζει το πρόγραμμα του γιατρού και το ρεπό του άντρα σου πότε θα γεννήσεις το παιδί σου.

Ο ΟΗΕ πέρυσι την Άνοιξη κατήγγειλε την Ελλάδα για κακοποίηση των γυναικών μέσω των καισαρικών τομών και για έλλειψη σεβασμού προς την έγκυο γυναίκα. Τα ίδια λένε στον ΟΟΣΑ και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Το επιτρεπτό ποσοστό καισαρικών είναι 15% και στην Ελλάδα στα ιδιωτικά κέντρα έχουμε 65% καισαρικές και στα νοσοκομεία 40% (ακόμη και στις ΗΠΑ με την αμυντική ιατρική λόγω των συχνών δικαστικών αγωγών κατά των ιατρών τα ποσοστά καισαρικής είναι γύρω στο 30%). Εμείς όμως δεν ακούμε. Άλλο ένα χαρακτηριστικό μας. Αντί να σταματάμε, να κοιτάμε, να διορθώνουμε, συνεχίζουμε να υπηρετούμε τα μαύρα ρεκόρ μας.

«Αν οι γυναίκες χάσουν το δικαίωμα να γεννούν όπου και όπως αυτές επιθυμούν θα είναι σαν να χάνουν το δικαίωμά τους να αναπνέουν», έχει γράψει μια αμερικανίδα συγγραφέας. Ίσως να το έχει γράψει για όλες αυτές τις γυναίκες που μίλησαν στους «Πρωταγωνιστές». Τη Μαρίνα που τόλμησε να πει όχι στην καισαρική που πήγαν να της επιβάλουν στο κρατικό νοσοκομείο Κατερίνης και γέννησε φυσιολογικά στη Θεσσαλονίκη ή για τη Σταυρούλα που άφησε τον γιατρό της σύξυλο, μη υποκύπτοντας στην τρομοκρατία του – ότι το παιδί είναι μεγάλο και δεν μπορεί να βγει κανονικά – και γέννησε σπίτι της μόνο με δύο μαίες (ήταν παραμονή Χριστουγέννων και όπως τελικά της εξομολογήθηκε ο γιατρός έπρεπε να φύγει διακοπές).

Αλλά γιατί οι γυναίκες παρασύρονται σε αυτό το λάθος; Γιατί θέλουν να γεννούν σε λίγα λεπτά με ελάχιστη προσπάθεια; Γιατί προτιμούν να πονούν 3-4 μέρες μετά τη γέννα – χειρουργημένες και φοβούνται τον ολιγόωρο πόνο της φυσιολογικής γέννας που εξαφανίζεται μόλις παίρνουν το παιδί τους αγκαλιά (είδατε το χαμόγελο της Ελένης μόλις ακούμπησαν στο στήθος της την κόρη της;). Ίσως απλώς γιατί οι γυναίκες (μας) ακολουθούν το ρεύμα. Αυτό που δοξάζουμε όλοι τις τελευταίες δεκαετίες; Σύντομα, χωρίς κόπο, κατευθείαν στην πηγή.

“Και τώρα τι κάνουμε;”, θα μου πείτε. “Αλλάζουμε γιατρούς;”. Νομίζω ότι η λύση είναι πιο εύκολη από το πρόβλημα. Οι γυναίκες πρέπει με αυτοπεποίθηση να επιστρέψουν στον ρόλο τους. Αυτές ξέρουν το σώμα τους, αυτές επιλέγουν γιατρό και άγνοια στην εποχή του ίντερνετ δεν συγχωρείται. Δεν μπορεί να υπάρχει γυναίκα που να πιστεύει ότι «αν γεννήσεις φυσιολογικά θα ατονήσει η σεξουαλικότητά σου καθότι η ερωτογενής ζώνη τραυματίζεται» (ναι! και αυτό έχει ειπωθεί από… γιατρό).τ να αναθεωρήσουν και κάποιοι από αυτούς να εκπαιδευτούν ξανά. Οι γιατροί που είναι υπέρμαχοι του φυσιολογικού τοκετού πρέπει να βγουν μπροστά. Να μη δειλιάζουν. Η καισαρική είναι μια ιατρική επιλογή για δύο στις δέκα γυναίκες. Τελεία. Και η κοινωνία πρέπει να επιβάλει ελέγχους για να διαπιστώνουμε αν οι καισαρικές επιβάλλονται όντως από ιατρικούς λόγους. Ελέγχους που κάνουν σε όλες τις «πολιτισμένες χώρες». Ο υπουργός υγείας Άδωνις Γεωργιάδης αμέσως μετά την προβολή της εκπομπής είπε ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εφαρμοστούν οι οδηγίες της Επιτροπής Εξάλειψης των Διακρίσεων κατά των Γυναικών του ΟΗΕ. Περιμένουμε.

Η χώρα πρέπει να επιστρέψει στην κανονικότητα. Η επιδημία των καισαρικών πρέπει να εξαλειφθεί και οι γυναίκες έχουν τον τρόπο.

Resource: Σταύρος Θεοδωράκης, protagon.gr

Διαβάστε περισσότερα »

Το Κίνητρο…

http://www.madata.gr/diafora/media/329215.html

Διαβάστε περισσότερα »